Zaburzenia depresyjne należą do najczęstszych zaburzeń, z którymi pacjenci zgłaszają się do lekarza psychiatry. Pacjenci z depresją skarżą się najczęściej na smutek, przygnębienie, niezdolność do przeżywania przyjemności, zaburzenia snu z wczesnym wybudzaniem się, pogorszenie apetytu, niepokój, obniżona ocena własnych możliwości oraz przyszłości. Często pojawiają się myśli samobójcze. Pacjenci izolują się od innych, ograniczają kontakty towarzyskie, obniża się również ich aktywność i sprawność intelektualna. Objawy te utrudniają wykonywanie codziennych obowiązków, co powoduje problemy w życiu osobistym i zawodowym.

W nasilonych zespołach depresyjnych mogą występować urojenia winy, grzeszności, potępienia, nihilistyczne. W stanach tych istnieje wysokie ryzyko samobójstwa. 

Bardzo często mamy do czynienia z zespołami depresyjnymi atypowymi, z nadmierną sennością, wzmożonym łaknieniem, uczuciem paraliżu, ale również z różnymi maskami depresji, np. maską nerwicową, somatyczną. Dość często występują objawy subdepresyjne, które przysparzają trudności diagnostycznych. W przypadku mężczyzn depresja częściej przebiega w sposób odrębny – ze zwiększoną drażliwością, impulsywnością, skłonnością do nadużywania alkoholu. Jeszcze inaczej depresja przebiega u młodzieży – tam dominują zachowania opozycyjne, buntownicze, absencje w szkole, pogorszenie wyników w nauce. 

Zespoły depresyjne wymagają leczenia farmakologicznego lekami przeciwdepresyjnymi. Obecnie dysponujemy szeroką gamą leków, które zazwyczaj są dobrze tolerowane przez pacjenta. Zespoły depresyjne wymagają również oddziaływań psychoterapeutycznych.